Αλησμόνητη αιώνια η ηρωική θυσία 250 γυναικόπαιδων του Σουλίου που έπεσαν στον φοβερό γκρεμό της Ι. Μ. Σέλτσου για να γλυτώσουν από τη σκλαβιά και την ατίμωση των Τουρκαλβανών του Αλή Πασά!
Το άγνωστο, "δεύτερο Ζάλογγο" γράφτηκε στην απρόσιτη αετοφωλιά της Ιεράς Μομής Σέλτσου, που βρίσκεται κοντά στο χωριό Πηγές Άρτας, στον Δήμο Γεωργίου Καραϊσκάκη και στην κοιλάδα του Αχελώου.
Εκεί, τον Απρίλιο του 1804, βρίσκονται αποκλεισμένοι, πολιορκημένοι επί 3 μήνες και σκληρά μαχόμενοι 1.148 Σουλιώτες με επικεφαλής τον Κίτσο και Νότη Μπότσαρη, περικυκλωμένοι από 8.000 Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά, που επειδή δεν μπόρεσαν για άλλη μια φορά με τα όπλα να κάμψουν την παλικαριά και το φρόνημα των Σουλιωτών, χρησιμοποίησαν την προδοσία, πέρασαν το πρώτο Φυλάκιο των αμυνόμενων και μπήκαν στο Μοναστήρι του Σέλτσου!
Πολλοί, όπως οι Μποτσαραίοι έπεσαν ή αιχμαλωτίστηκαν, ενώ 250 γυναικόπαιδα διαλέγουν τον θάνατο από την σκλαβιά και την ατίμωση, πέφτοντας στον γκρεμό του Ασπροπόταμου Αχελώου βάθους 300 μέτρων και σκοτώνονται! Ανάμεσά τους και η ηρωική Λένω (Ελένη) Μπότσαρη!
Είναι το μεγαλειώδες και συγκλονιστικό "δεύτερο Ζάλογγο" της 22 - 23 Απριλίου 1894 στην Ι. Μονή Σέλτσου!
Εκεί, όπου από τους 1.148 Έλληνες μονάχα 80 θα γλυτώσουν τελικά τη σφαγή πολεμώντας σαν λιοντάρια κι ανάμεσά τους ο Κίτσος και ο γιος του Μάρκος Μπότσαρης.
Εκεί, στο Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του 1697, που γιόρταζε στα Εννιάμερα, με τις χαρακτηριστικές Αγιογραφίες του Ιερέα Νικολάου της Άρτας και το πανέμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Ένας Ναός πέτρινος, μικρός και κατανυκτικός, στην πιο απρόσιτη, περήφανη, απροσκύνητη και αδούλωτη περιοχή της Ελλάδας, γεμάτος ιστορία και ψυχή, όπου σμίγουν τα δύο παντοτινά αδιαχώρητα του λαού μας: η Πίστη και η Πατρίδα!
